Kelebek...

Sonra bişey oldu, zaten bana hep sonradan bir şeyler olur, içimden kalbimden bir parça koptu sanki, öyle bir acı ama tatlı. Kalbimden kopan bu minik parçanın üzerinden damlayan kan damlaları henüz s ıcaktı. Avucumun içinde bir müddet tuttum onu sıcaklığı yavaş yavaş soğuyordu. Bütünden parçanın ayrılışının şahidi oluyordum. Ama öyle alalade bir şahidlik değildi bu bütün duygularımla hissediyordum. İlk başlarda duyduğum acı alışkanlıktan olsa gerekti. Daha sonra alışkanlığın göğsüne zamanın oturduğunu gördüm. Hislerimde kaybolmuştu. Sıkıca sıktım avucunu bıraktım sıktım biraktım bir de ne göreyim kalbimden kopan parça kelebek oluvermiş. İlk başlarda anlamadım nasıl böyle bir şey olur dedim. Sonra sonra büyü çözüldü. Meğerse insan kalbi bir tür kelebekmiş...