Bir Yazarın fotoğrafı

Anladığım kadarıyla büyük yazarların betimlemeleri, cümlelerine kurdukları benzetmeler uzunca yazmalarından sonra yaratıkları karakterlerin zamandan kopmaları ve hareket algısını yitirmelerini gözlemledim, karakterlerinin çoğunluğunun bir fotoğrafta olduğu gibi donduğunu ama gözlerindeki ifadeyi kaybetmediğini, hatta bir fotoğrafa kıyasla daha fazla duygu yüklü olduğunu gözlemledim. Yazarların bu fotoğrafa benzeyen yazılarındaki ifadeler anında çekilen bir fotoğraf gibi değildi. Fotoğrafa benzeyen yazma biçimleri fotoğrafın bir den değil yavaş yavaş olusması garip. Karanlık odadan bir kısmı suya bandırilmıs fotoğraflar gibiydi ilginci donuk olan sadece bedenleriydi gözler aynı canlılığa devam ediyordu. Yazarların bu ortak noktasıni bulmam beni endiselendirmisti. Cümlelere donuk fotoğrafa bakar gibi bakıyordum. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kadıköy Yeldeğirmeninde Küflü kafenin, Küflü Müdürüne

Resim
Kadıköy taraflarına gittim geçenlerde  yönetmen bir arkadışımla, orada mehşur bir cafe varmiş, yeldeğirmeninde küflü kafe mi tüflü kafemi  ne! ...  bunca yıllık İstanbullu olmama rağmen gözümden kaçmış burayı fark edememişim. Ne bileyim sokağa girdiğimizde bizim semtin sokaklarına benziyordu, bizim sokaklar denizi görmüyor orası uzaktanda olsa denizi görüyordu. Bir kafede oturalım bir şeyler içelim dedim. Sıradan sokak arası kafe gördük oraya oturmak istedik nereden bilelim deniz görüyormuş kıyısından köşesinden sadece çay kahve içecek ve bir başka yönetmenle sohbet edip gidecektik. Kafeye yaklaştığımızda, birden irkildik ne oluyor dedik üstümüze başımıza kafenin sundurmasından küfler döküldü battı elbiselerimiz ne oluyor dedim martılar küfmü biriktirmiş diye düşündüm, ama entresan birseydi küf sadece bizim üzerimize dökülmüştü kafede duran çakma  badigarda benzeyen  kravatsız müdür ve yaverlerinin üzerine küf dökülmüyordu. Sonra dedik böyle pis pis olmaz içerde...
Devamı

Gölgelerin kalpleri...

Resim
İnsan kalbinin, bir kaç kez affetmek gibi bir derdi var... Sonrası Kalpten kopmuş bir dil sadece  Kalbin heybeti işte tam da bu nokta' da ortaya çıkıyor, ürpertici olan yanıt alamamak, aynaya tekrar tekrar bakıp kendi yüzünü görmeye çalışmak gibi bir şey...ve sonra gölgelerin arasında sıra dışı bir yürüyüş...ruhları ölmüş ama bedenleri dimdik ayakta bir sürü gölge..koskoca bir şehir karşında durur ve sen izlersin  affetme yetisini yitirmiş bir sürü gölgeler...
Devamı

Uçurtma...

Resim
Yine nüksetti yazmak, karanlık kuyulardan, idam sehpalarında ki ilmik ten derin bakışlarından çıkarıyorum kayalara takılmış kelimeleri ve seni olanca gücümle seviyorum.  Besliyorum avuclarımla gölgeni...kaybetmenin korkularını, ıssız bir yerde boğuyorum...bir uçurtma uçurdum bugün kalbimden kalbine...
Devamı