Muzaffer Günaltay

Gözlerin çok güzel biliyormusun ? Birazda onların hatırına, işte...

Semicenk

Sıtmaya tutulmuş bir eşek gibiyim Bin bin, in in

Nüksetti hastalığım, balkona çıktım, bir sigara yaktım. Sonra bir kalem,  kelimelerin boşluğuna gömdüm ruhumu...

Kalbimin kapısını kilitlemistim... Oysaki kırdın girdin içeri

Kazanmak istesem kazanırdım.. Fakat kaybetmek de zevklidir kumar da...

melek mosso

Uzaklaşmalıyım senden  Gözlerin eritiyor beni...

Seni hiç böyle görmemiştim... Kendimi de,  Bu kadar mutlu, bu kadar aşk dolu  Bu kadar sevgisiz Her gün biraz daha  Uzaklaşıyorum galiba Ya da...

Göz göze , ruhlar ölmüş, kalpler sevişiyor... Alakası yok...

Yaramadı sevmek

Sevmek kadar silmekte güzeldir, "L" yi  yanlış okumayın lütfen 

Anladığım kadarıyla büyük yazarların betimlemeleri, cümlelerine kurdukları benzetmeler uzunca yazmalarından sonra yaratıkları karakterlerin zamandan kopmaları ve hareket algısını yitirmelerini gözlemledim, karakterlerinin çoğunluğunun bir fotoğrafta olduğu gibi donduğunu ama gözlerindeki ifadeyi kaybetmediğini, hatta bir fotoğrafa kıyasla daha fazla duygu yüklü olduğunu gözlemledim. Yazarların bu fotoğrafa benzeyen yazılarındaki ifadeler anında çekilen bir fotoğraf gibi değildi. Fotoğrafa benzeyen yazma biçimleri fotoğrafın bir den değil yavaş yavaş olusması garip. Karanlık odadan bir kısmı suya bandırilmıs fotoğraflar gibiydi ilginci donuk olan sadece bedenleriydi gözler aynı canlılığa devam ediyordu. Yazarların bu ortak noktasıni bulmam beni endiselendirmisti. Cümlelere donuk fotoğrafa bakar gibi bakıyordum. 

Ne bekliyorsun  Tren kaçtı. Bir daha ki  Tren ne zaman gelir bilinmez.. Havalar soğuk

Bir gece vakti yine yalnızlığı  Öpüyorum, dudaklarından...

Ne bileyim  abi seviyor falan zannettim bir an Ah bu yanılgan ruhum... Acıyormuş, oysaki 

Bir ara uğra bana  Kalbim sen de kaldı.. Sonra sen yoluma Ben yoluna...

Sadece uzaktan,  daha uzaktan , en uzaktan Bir çığlık bu içimde yankılanan...

İnsanın içi ağrır mı hiç ağrıyor işte...

Sessiz bir şehirdeydi, Aleksandra etrafındaki herşey ruhunda eskimiş bir fotoğrafı andırıyordu. Avuçlarını elbisesinin cebine soktu. Eni bir iki metre olan sokaklardan sessizce yürüyordu, iki katlı dertden çürümüş, boyaları damlayan evlerden gelen saatlerin vurma sesleriydi tek hareket eden, burada zaman tersine işler gibiydi, ir müddet saat seslerini dinledi durduğu yerde. Bir yandan hareket etmek istiyordu. Bu durgun fotoğrafın içinden çıkmalıydı. Ruhuna alışmaktan korkmuştu sessizliğin evlerin pencerelerinden sarkan yarısı solmuş sarmaşık tarzı çiçeklere baktı. İçlerinden bir tanesinden bir parça kopardı kokladı bir can belirtisi aradı.. kokusuzdu. Aleksandranın telefonu çaldı. Cebindeki telefonu çıkarıp kim olduğuna baktı. Arayanın ismi belli değildi gizli bir numaradan geliyordu çağrı, telefonu açtı alo dedi. Karşıdaki adam. Neredesin Aleksandra dedi. Aleksandra siz kimsiniz. Dedi karşıdaki adam neredesin Aleksandra dedi tekrar. Kısık bir ses tonuyla buradayım dedi. Adam tekrar so...

Kendimi zorladığım falan yok Hatta falanım ve filanım yok... Eski bir muhabbette şarkı dinledik... Sonra güller soldu... Güneş battı Karanlık oldu içim

Sonunda kocaman bir boşluk hissi Gözlerinde...

Sen de şunu anladın... Kalp kırıklığının şakası yok... Biliyorsun ki senden gittim Şimdi yol olsan faydasız...

Aşkı kontrol edebildiğin zamanlarda  Akıl senden yana gözükür.. Ama aslında, Sıtmaya tutulmuştur.

"Vazo kırmış" Ürkek, korkak, suçlu bir çocuktum. Yeniden ve özgürce büyütüyorum kendimi.

Bazen Kral hazinesini bir bataklığa saklar... Sarayda hazine arayan avucunu yalar 

Var mı bir yol ? kaçalım Bu şehirden.

Ya her şeyim ya hiçim  Sorma dünya ne biçim  Bir kördüğüm ki içim  Çözdükçe dolaşıyor

Mısralara dök içini Kelimeler, dostudur ruhun  Uzun uzun anlatma  Seviyorum de noktasız Ya da deme  Noktalı

Ne olduğunu hissediyorum ... Görüyorum Nasıl olduğunu Sen de hissetin mi ? Gördünmü  Nasılım... Galiba... İyiyim  Ya da  İyiyim... Ve ya  Değil Oysaki  İyiyim. Güya  Değil

Önüm,Arkam, sağım, solum  Sobe... Ordasın  İçimde...

Sanırım aşk, aşka aşık bir müddet