Zihnimin Uyumsuz Evreni





Anka kuşu gibi, kendimi yeniden yaratmak! bu aralar, adım attıkça kendimden uzaklaşıyorum. Adım attıkça kendime yakınlaşıyorum. Bir koşturmaca sürüp gidiyor, asıl ruhumla, gölge ruhum arasında. Duvarda ki saate bakıyorum zaman kendisi ile kavgalı, yelkovan ve akrep yer değiştirmiş. Tıpkı hayallerim gibi olması gerekenle olan aynı an da değil, bir boşluk baktıkça derinleşiyor. Baktıkça daha derinleşiyor. Derinleşiyor derinleşiyor... aklımın boşlukta sarkaça dönüştüğünü hissediyorum. Karanlık sürekli katmanlaşıyor, bir tutku bu, buz gibi çözülüyor hayat!  Elinden tuttuğum o çocuk, hadi bir iki adım daha yürü diyorum yakasından çekiştiyorum. Omuzundan itiyorum mızmız öyle duruyor başını çevirip gözlerini gözlerime çiviliyor titriyorum. Kaçıyorum, korkuyorum. Ne zamandır buradayım bilmiyorum ne zaman bıraktım elimi.. derinleşiyor delirmek, zihnimin uyumsuz evreninde...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kadıköy Yeldeğirmeninde Küflü kafenin, Küflü Müdürüne

Resim
Kadıköy taraflarına gittim geçenlerde  yönetmen bir arkadışımla, orada mehşur bir cafe varmiş, yeldeğirmeninde küflü kafe mi tüflü kafemi  ne! ...  bunca yıllık İstanbullu olmama rağmen gözümden kaçmış burayı fark edememişim. Ne bileyim sokağa girdiğimizde bizim semtin sokaklarına benziyordu, bizim sokaklar denizi görmüyor orası uzaktanda olsa denizi görüyordu. Bir kafede oturalım bir şeyler içelim dedim. Sıradan sokak arası kafe gördük oraya oturmak istedik nereden bilelim deniz görüyormuş kıyısından köşesinden sadece çay kahve içecek ve bir başka yönetmenle sohbet edip gidecektik. Kafeye yaklaştığımızda, birden irkildik ne oluyor dedik üstümüze başımıza kafenin sundurmasından küfler döküldü battı elbiselerimiz ne oluyor dedim martılar küfmü biriktirmiş diye düşündüm, ama entresan birseydi küf sadece bizim üzerimize dökülmüştü kafede duran çakma  badigarda benzeyen  kravatsız müdür ve yaverlerinin üzerine küf dökülmüyordu. Sonra dedik böyle pis pis olmaz içerde...
Devamı

Gölgelerin kalpleri...

Resim
İnsan kalbinin, bir kaç kez affetmek gibi bir derdi var... Sonrası Kalpten kopmuş bir dil sadece  Kalbin heybeti işte tam da bu nokta' da ortaya çıkıyor, ürpertici olan yanıt alamamak, aynaya tekrar tekrar bakıp kendi yüzünü görmeye çalışmak gibi bir şey...ve sonra gölgelerin arasında sıra dışı bir yürüyüş...ruhları ölmüş ama bedenleri dimdik ayakta bir sürü gölge..koskoca bir şehir karşında durur ve sen izlersin  affetme yetisini yitirmiş bir sürü gölgeler...
Devamı

Uçurtma...

Resim
Yine nüksetti yazmak, karanlık kuyulardan, idam sehpalarında ki ilmik ten derin bakışlarından çıkarıyorum kayalara takılmış kelimeleri ve seni olanca gücümle seviyorum.  Besliyorum avuclarımla gölgeni...kaybetmenin korkularını, ıssız bir yerde boğuyorum...bir uçurtma uçurdum bugün kalbimden kalbine...
Devamı