Buz Dağına Yürümek..



Nihayet, buz dağının dibine gelmiştim. Çocukken, ahşaptan yapılma o köy evinde akşamları, eski bir masanın etrafına toplanır, annemi izlerdik, kaynar tencereye daldırdığı  kepçeyi, sırayla taslara gezdirir dumanı tüten mercimek çorbasını izlerdik, sonra babam elinde tuttuğu limonu çorbaların üzerine sıkardı. Bir yandan radyo çalardı güzel günlerdi. Babam eli ile gürleyen sobayı işaret eder, ateş her şeyi eritir derdi. Sonra, birden arkasında ki pencereden gözüken buz dağını gösterir. Bir gün o buz dağına çıkacağım derdi. Ben, dünyayı!  iki kere 360 derece gören gözlerimle saatlerce buz dağını izlerdim, ne de olsa babamın hayaliydi ve bir müddet sonra onun hayali benim hayalim olmuştu. Çok karlar yağdı. Çok yağmurlar tıkırdatı pencereye.  Herşey bir hayaldi etrafıma baktığımda kimse kalmamıştı. Yalnızlığın ve sessizliğin içinde bulmuştum kendimi. 
Bir gün dedim ki!  babam bu buz dağına çıkamadı ben çıkayım...

İşte buradayım. Buz dağına tırmanıyordum her şeyi derin derin düşünmeye başlamıştım. yalnızlığı, yorgunluğu, sesizliği, zaman geçiyor ilerledikçe daha da hırslanıyordum bir hayalin içinde yürümek bu kadar zevk vermezdi insana ama babamın hayaliydi...

Ben yukarı çıkarken, göz kapakları buz olmuş ölü atlar aşağı doğru iniyorlardı. Bir an onlarla göz göze geldim korkutucuydu. 

Kilitlenmiştim sanki ne ürpertici bir manzaraydı. Ölü atlar geçerken bana bakıyor. Kişniyorlardı hatta bir tanesi şaha kalktı. Nalları buz olmuştu yere vurduğunda buz parçaları kırılıyordu...

İçimde çocukluğumdan beri ne kadar his ürettiysem sevgi saygı gibi bütün duygularım donmuştu, elle tutulmayan ama hissedilen...

Şu toplum dediğimiz yanılsamanın parmakları onlar. Onlar bile donmuştu. Yukarıya çıktıkça. Hislerim hayallerim donmuştu. Hissizleştim.

Kaybolan bir şey neden benim olsun ki sonuçta ben de donabilirim...

Buz dağının tepesini çok sevmiştim. Bugün'e kadar ne kadar his varsa içimde hepsi donmuştu, buz dağının bir parçası gibiydim artık. Güçlüydüm...

Çocukluğumdan beri kırık dökük biriktirdiğim sevgi parçaları donmuştu. İçimde şuursuzca dönmüyor, beni acıtmıyordu... Acı dediğim şey bile, buzun esiriydi, müzelik olmuştu. Bütün hislerimin donuşunu izliyordum... 

Küçük küçük heykellere dönmüştü bütün duygularım. 

Buz dağının tepesi babamın kalbiydi. Ben oradaydım..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kadıköy Yeldeğirmeninde Küflü kafenin, Küflü Müdürüne

Resim
Kadıköy taraflarına gittim geçenlerde  yönetmen bir arkadışımla, orada mehşur bir cafe varmiş, yeldeğirmeninde küflü kafe mi tüflü kafemi  ne! ...  bunca yıllık İstanbullu olmama rağmen gözümden kaçmış burayı fark edememişim. Ne bileyim sokağa girdiğimizde bizim semtin sokaklarına benziyordu, bizim sokaklar denizi görmüyor orası uzaktanda olsa denizi görüyordu. Bir kafede oturalım bir şeyler içelim dedim. Sıradan sokak arası kafe gördük oraya oturmak istedik nereden bilelim deniz görüyormuş kıyısından köşesinden sadece çay kahve içecek ve bir başka yönetmenle sohbet edip gidecektik. Kafeye yaklaştığımızda, birden irkildik ne oluyor dedik üstümüze başımıza kafenin sundurmasından küfler döküldü battı elbiselerimiz ne oluyor dedim martılar küfmü biriktirmiş diye düşündüm, ama entresan birseydi küf sadece bizim üzerimize dökülmüştü kafede duran çakma  badigarda benzeyen  kravatsız müdür ve yaverlerinin üzerine küf dökülmüyordu. Sonra dedik böyle pis pis olmaz içerde...
Devamı

Gölgelerin kalpleri...

Resim
İnsan kalbinin, bir kaç kez affetmek gibi bir derdi var... Sonrası Kalpten kopmuş bir dil sadece  Kalbin heybeti işte tam da bu nokta' da ortaya çıkıyor, ürpertici olan yanıt alamamak, aynaya tekrar tekrar bakıp kendi yüzünü görmeye çalışmak gibi bir şey...ve sonra gölgelerin arasında sıra dışı bir yürüyüş...ruhları ölmüş ama bedenleri dimdik ayakta bir sürü gölge..koskoca bir şehir karşında durur ve sen izlersin  affetme yetisini yitirmiş bir sürü gölgeler...
Devamı

Uçurtma...

Resim
Yine nüksetti yazmak, karanlık kuyulardan, idam sehpalarında ki ilmik ten derin bakışlarından çıkarıyorum kayalara takılmış kelimeleri ve seni olanca gücümle seviyorum.  Besliyorum avuclarımla gölgeni...kaybetmenin korkularını, ıssız bir yerde boğuyorum...bir uçurtma uçurdum bugün kalbimden kalbine...
Devamı