Muzaffer Günaltay

Siyahın zifirileşmiş, daha çok zifirileşmiş, itiraz ettikçe ihtirasla derinleşmiş düşüncemin  tarif edilmeyen bir noktaya erişmiş renginin  belli belirsiz olduğu bir tür boşluk bu  bende'ki! savrulup duruyordum zamanın içinde anı, anın içinde zamanı yakalamaya eylemi anlamalandırmak için giriştiğim bütün çabalar içine düştüğüm boşlukta zemin bulamıyordu. Üzerimden geçen gırtlakları patlarcasına geçen kargalar, ruhumun kenarından bön bön bakan baykuşlar. Avuçlarımdan korkup kaçan serçeler vardı bir tek tüyleri bileklerime yapışmıştı. Alerji tutmuştu bedenimi müzmin inatcı alerji anlaşılmamaktan beslenen kuduruk bir alerji doktor streskopu ciğerlerime orama burama dayadığından içinden ne duyuyorsun bana da söyle diyordum. Boşluğun beni bu kadar sımsıkı saracağını hiç düşünmemiştim. Daha da zifiri olmuştu belleğim her şeyi önce zifiri'nin tonlarında düşünüyor sonra içine biraz şeker yada tuz katarak rengini açıyordum. İşte böyle bir gecede kendimle araya bir başka beni sokma...

Tarihten kalma odanın içinde adımlarımı savuruyordum. Bir yandan duvar da ki tablolara bakıyor, renklerini analiz ediyor uzun uzun bakarken dalıyordum... Bir resim nasıl bu kadar güzel olabilir ? Oluyor işte. İnsan zihninin derinliklerinden kaza kaza çıkıyor bu figürler. Can acıması bu kadar derin düşünmek de nedir, Düşünmek mi ? O yüzeysel bir kelime mesafeleri barındırır için de, uzak olan veya yakın olan bu öyle bir şey değil ki o olduğunda, mesafe kapandığında düşünmeye ihtiyaç duymuyorsun hepsi bir an da olup bitiyor! Bir bakmışsın zihnin ellerinde parmaklarının arasında!  Hadi canım bu kadarı da biraz avuntu gibi. Mesela şu cellat mahkumun kafasını vuruyor.  Hiç içi acımıyormu ?  Ya nasıl söylenir bilmiyorum, cellat hergün mesleği icabı en az üç kafa kesiyor ilk  günlerde bir yürek kabartısı vardı göz kapakları titriyordu. Ama sonra sonra baktım ki acemi cellatlara sakin olmaları hakkın da telkinler veriyor. Alışkanlık işte anlamları kaybettiriyor, Zamanla. Pek...

Doğanın alt yapısı şiddettir. Şiddetin alt yapısı korku, Var olan  her şey kendinden daha zayıf olanı yok etme üstüne kuruludur. Doğa'nın şiddet ile kendini var etme çabası salt değildir. Korku şiddetin doğuşunda  en önemli etkendir. Korku doğuştan gelen tek duygumuzdur. Çünkü canlı türü bilmediği bir alandadır. Bilinmeyen korkutucudur. Şüphe korkunun içinde gelişen alt duygudur. Şüphe korkunun anahtarıdır. Anahtar alanın için de döndüğünde korku mekanızması devreye girer.  Doğa ve üzerindeki bütün canlılar korkuya programlanmıştır. Korku varlıklar da ki fren mekanızmasıdır. Varlığın hayatı tehlikeye girdiğinde korku mekanızması işleve girer, bu işlev sonucu canlı varlık, doğada kalabilmek için kendini savunur, kendini savunma doğanın canlı türünü aç bırakmasına karşılık saldırı yaparak kendisinden daha zayıf bir türü yok ederek kendi varlığının devamını sağlar, korku temelli bütün eylemler bir başka korkunun yaratımına sebeb olur.  Bir kedinin bir fareyi öldürmesi, ...

Nasıl sevilir bilmiyorum, nasıl küsülür. Hayatı kesişim noktalarında yaşadım bunca zaman, zaman demişken o da bir yanılsama belki de, gerçeği gömen. Karmakarışık pastoral duygular sarmış ruhumu, birini diğerinden, diğerini öbüründen ayıramıyorun çoğu kez, Şahlanmaya çalışan inatçı bir atın üzerinde. İki dizini kırıp arka ayakların da sıçrayan hırçın bir at, bulanık bir hayal benimkisi. Sanki herşey olmamış gibi, ama herşey olmuş gibi, heyecanla eylemlerimi izlemek, zaten herşey olup bitmiş neyin hesabı bu. Freknas'ım hep uç noktalardaydı bunca zaman neyse ki imdadıma inatçı eşsek'ler yetişti sağdan biraz duyum, soldan biraz huyum işte. Apar, topar yaşamalarım işte neyi kovalıyorsam? Ağzımın için de bir umuttu tükürük bir ilaç gibi yutkunduğumda kalbime iyi gelen, soracakmısınız sürekli, yoksa anlamak mı isteğiniz...bir şiir gibi yaşıyorum işte bazı kelimeler size yabancı, bazı kelimeler size dost. Bazı anlamlar sizde yok biz de çok. Bir şiir gibi işte, Sırf kaleme kızdı ...