Ekonomikusun Boktan ruhu




Sanırım, Hâla ilk çağdayım. 
Modern olma masalının en heyecanlı yerinde uyandım. Neden uyandım, bilmiyorum. Ne de güzel uyuyordum.
Zaman değişiyor göya! zamanın hep acımasızca seyrettiğini öğrettiler bana, zaman gerçekten seyrediyormuydu. Kararsızım. Hatta bir ara postmodern oldum, bundan sonraki sıçramam ultra modern olmaktı. Olmadı! Üzerimdeki elbiseler sürekli değişti  ama ben aynıydım, değişen derimin derisiydi. Zaman geçmiyordu, zamandan yeni bir zamana geçmiyordum, sadece tek bir zamanın içinde koşuyordum.  İlk çağda Savaşlar görüyordum" insanlar, hayvanlar bitkiler öldürülüyordu." Güç denen kavramdı, bunu yapan, yada güçsüzlük veya korku. Evet korku! Modern zamandayım göyâ, hala insanlar, hayvanlar ve bitkiler katlediliyor. Ve yaşamın garantisi yok, güçlüler ne kadar izin verir ise o kadar ömür,  Aslında hala ilk çağdayız. Değişen sadece Derimizin derisi. Belki de ilk çağda bile değilim! Kapitalizm denen bir canavar çıktı ortaya, insanı kızarmış  tavuk but'u gibi gören ilk çağda avcı toplayıcılık vardı tıpkı hayvanların doğasında yaşardı insan sonra avlanmadan toplayıcılık çıktı. Duygular öldü bir bir. İnsan türüne benzeyen bir tür ortaya çıktı duygular öldükten sonra. Suretler var ama insan nerede sadece ekonomikusun boktan ruhu yaşayan. Bu biz değiliz. İlk çağdan geriye doğru gidiyorum sanırım. Ne modernliği ? 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kadıköy Yeldeğirmeninde Küflü kafenin, Küflü Müdürüne

Resim
Kadıköy taraflarına gittim geçenlerde  yönetmen bir arkadışımla, orada mehşur bir cafe varmiş, yeldeğirmeninde küflü kafe mi tüflü kafemi  ne! ...  bunca yıllık İstanbullu olmama rağmen gözümden kaçmış burayı fark edememişim. Ne bileyim sokağa girdiğimizde bizim semtin sokaklarına benziyordu, bizim sokaklar denizi görmüyor orası uzaktanda olsa denizi görüyordu. Bir kafede oturalım bir şeyler içelim dedim. Sıradan sokak arası kafe gördük oraya oturmak istedik nereden bilelim deniz görüyormuş kıyısından köşesinden sadece çay kahve içecek ve bir başka yönetmenle sohbet edip gidecektik. Kafeye yaklaştığımızda, birden irkildik ne oluyor dedik üstümüze başımıza kafenin sundurmasından küfler döküldü battı elbiselerimiz ne oluyor dedim martılar küfmü biriktirmiş diye düşündüm, ama entresan birseydi küf sadece bizim üzerimize dökülmüştü kafede duran çakma  badigarda benzeyen  kravatsız müdür ve yaverlerinin üzerine küf dökülmüyordu. Sonra dedik böyle pis pis olmaz içerde...
Devamı

Gölgelerin kalpleri...

Resim
İnsan kalbinin, bir kaç kez affetmek gibi bir derdi var... Sonrası Kalpten kopmuş bir dil sadece  Kalbin heybeti işte tam da bu nokta' da ortaya çıkıyor, ürpertici olan yanıt alamamak, aynaya tekrar tekrar bakıp kendi yüzünü görmeye çalışmak gibi bir şey...ve sonra gölgelerin arasında sıra dışı bir yürüyüş...ruhları ölmüş ama bedenleri dimdik ayakta bir sürü gölge..koskoca bir şehir karşında durur ve sen izlersin  affetme yetisini yitirmiş bir sürü gölgeler...
Devamı

Uçurtma...

Resim
Yine nüksetti yazmak, karanlık kuyulardan, idam sehpalarında ki ilmik ten derin bakışlarından çıkarıyorum kayalara takılmış kelimeleri ve seni olanca gücümle seviyorum.  Besliyorum avuclarımla gölgeni...kaybetmenin korkularını, ıssız bir yerde boğuyorum...bir uçurtma uçurdum bugün kalbimden kalbine...
Devamı