Zamanı Vurmak...

Hayattan o kadar korkmuştuki insan gördüğünde patisi'ni yüzüne kapatır yanağını ensesine doğru yatırırdı. Patisinin arasından gözüyle etrafı izler insanlar geçtimi patisini indirir dilini dışarı çıkarır rahat nefes alırdı. Bu korku bu ödleklik ona zamanın armağanıydı aslında , zaman onu kendisinden uzaklaştırmıştı. Çünkü zaman anlatıldığı gibi masum değildi. O zehrini gizleyen bir şeydi, saatlere gizlemişti zehrini akrep ile yelkovanın sesine..Zamanın masum olmadığını korku gözlerime çöktüğünde anladım ve zamanın ,zamana vurarak çıkardığı o ses üstüne düşündüm. Ürperiyordum..
Canım acıyordu ve ruhum, dışlanmıs bir köpeğin gözleri ile bakıyordum doğaya ve doğanın bir parçası olan kendime belkide doğanın kendi ile olan kavgasıydı bu , hislerini böyle kusuyordu. Avuçlarına , yine zamana döndüm asıl sorunum zamanla galiba, sahteciliği gerçek gibi oynayan zaman sana kırgınım ama sana kırılmak için yine sana ihtiyacım var ne ne yazık..
Ölmek için ölüme yaşamak için hayata ve en çok sana senden kurtulmak için sana..